
لائوس، که مدتهاست به عنوان «باتری آسیای جنوب شرقی» شناخته میشود، در دهههای اخیر دهها سد برقآبی در سراسر رودخانه مکونگ و شاخههای آن ساخته است. این ساخت و ساز زیرساختی بلندپروازانه، این کشور را با دو چالش درهم تنیده روبرو کرده است: بدهیهای سرسامآور ناشی از تأمین مالی پروژههای سد، و ظرفیت تولید برق بیشتر از آنچه که میتواند به صورت محلی فروخته یا استفاده شود. اکنون، دولت لائوس در حال بررسی برنامهای برای استفاده از این انرژی مازاد برای استخراج ارزهای دیجیتال - عمدتاً بیتکوین - به عنوان راهی برای کسب درآمد از انرژی اضافی و کمک به پرداخت بدهیهای انباشته خود است.
برق در حال حاضر بخش قابل توجهی از درآمد صادراتی آن را تشکیل می دهد و برق آبی یکی از کارآمدترین منابع انرژی در لائوس باقی مانده است. با این حال، منطقه اغلب با تنگناهای انتقال، تغییرات فصلی در جریان آب و زیرساخت های محدود برای ذخیره یا تغییر مسیر انرژی مازاد دست و پنجه نرم می کند. با هدایت انرژی مازاد به سمت استخراج، دولت راهی برای تبدیل آنچه که در غیر این صورت ظرفیت هدر رفته خواهد بود، به بازده مالی می بیند. با این حال، این سرمایه گذاری سوالات پیچیده ای را ایجاد می کند: در مورد بده بستان های زیست محیطی، تقاضای انرژی در آینده، تأثیر نظارتی و پتانسیل کمبود انرژی چطور؟
برای لائوس، فرصت واقعی است - اما خطرات نیز واقعی هستند. استخراج موفق ارزهای دیجیتال به شدت به هزینههای پایین برق، پایداری شبکه قابل اعتماد، و چارچوبهای نظارتی مطلوب بستگی دارد. اگر سطح آب پایین بیاید، یا اگر تقاضا در داخل لائوس سریعتر از برنامهریزیشده رشد کند، سود حاصل از صادرات یا استخراج ممکن است کاهش یابد. علاوه بر این، بازارهای جهانی ارزهای دیجیتال همچنان نوسانپذیر هستند؛ درآمدها میتوانند با قیمت بیتکوین و تغییرات دشواری استخراج به شدت تغییر کنند. در حال حاضر، استفاده از مازاد برقآبی برای استخراج، اهرم جدیدی را به لائوس ارائه میدهد: یک ابزار اقتصادی که میتواند به خدماتدهی به بدهی سد کمک کند - اگر به خوبی، با دوراندیشی و با تضمینهایی برای عدالت انرژی و تأثیرات زیستمحیطی مدیریت شود.